رنو تندر ال90

رنو ال ۹۰ (L90)، با نام دقیق‌تر داچیا لوگان، یک خودرو کامپکت کاملا اقتصادی است که از سال ۲۰۰۴ توسط زیرشاخه رومانیایی کمپانی رنو، به تولید رسید. مسئولان وقت شرکت رنو پس از آن که فروش بالای محصولات قدیمی شرکت لادا را در روسیه مشاهده کردند، فهمیدند که نیاز به یک محصول ارزان قیمت ویژه بازار کشورهای در حال توسعه و مجامع فقیرتر دارند. از این جا بود که ایده اولیه تولید ال ۹۰ در ذهن گردانندگان رنو فرانسه شکل گرفت.
این محصول تاکنون در دو نسل به دست مشتریان ‌المللی رسیده و در قالب بدنه‌های سدان، استیشن واگن، ناچبک یا پیکاپ نیز در دسترس بوده است. رنو ال ۹۰ که با نام تندر ۹۰ در ایران شناخته می‌شود، به دلیل قیمت نسبتا پایین قرار بود تا به عنوان جایگزین خودرو پیکان در خطوط تولید ایران‌خودرو و البته سایپا قرار بگیرد که البته هرگز این چنین نشد؛ چرا که پس از سال ۸۶ و ورود ال ۹۰ به بازار ایران، این محصول رفته رفته مورد توجه روز افزون مشتریان قرار گرفت و با توجه به کیفیت فنی برتر آن نسبت به محصولات مشابه، توانست قشر نسبتا وسیعی از خریداران را به سوی خود بکشاند؛ بنابراین قیمت آن نیز به تدریج بالاتر از بسیاری محصولات داخلی قرار گرفت و امروز به عنوان یکی از گرانترین تولیدات داخلی در بازار کشورمان حضور دارد. مشتقات این خودرو نظیر پارس تندر (تولید شده توسط پارس خودرو)، تندر پلاس (ایران خودرو)، رنو ساندرو و ساندرو استپ وی نیز جزو گرانترین خودروهای اقتصادی تولید داخل محسوب می‌شوند.

طراحی ظاهری رنو تندر ۹۰

نمای بیرونی تندر ۹۰ حالتی جعبه‌ای، ساده و عاری از خطوط سیال داشته و کاملا از مد افتاده به نظر می‌رسد. البته دلیل این سادگی طراحی بدنه رنو ال ۹۰ پایین آوردن هزینه تولید آن و در نتیجه کمتر شدن قیمت نهایی این خودرو مربوط می‌شود؛ چرا که هدف رنو از ساخت این خودرو تولید محصولی ویژه اقشار ضعیف جامعه بوده تا آنها نیز بتوانند از یک اتومبیل ارزان‌قیمت و نسبتا باکیفیت برخوردار شوند. در بازار ایران نیز طراحی ظاهری رنو در ابتدا با انتقادات بسیار فراوانی روبرو شد اما پس از مدتی و با عادت کردن چشم‌ها به ظاهر این خودرو، کم‌کم انتقادات پیرامون آن فروکش کرد و رنو ال ۹۰ به یکی از محبوب‌ترین خودروهای تولید داخل تبدیل شد.
المان طراحی قابل توجهی در بدنه این خودرو به چشم نمی‌خورد به جز آنکه اشکال هندسی چند ضلعی کنار یکدیگر قرار داده شده و نماهای مختلف بدنه ال ۹۰ را تشکیل داده‌اند. چراغ‌های جلو، سپر، فریم پنجره‌ها و چراغ‌های عقب و سایر قسمت‌ها به صورت کاملا ابتدایی و بی‌آلایش ترسیم شده‌اند. در مجموع باید عنوان داشت که طراحی ظاهری رنو ال۹۰ در مقایسه با بسیاری از محصولات تولید داخل نظیر پژو پارس، سمند یا حتی پژو ۴۰۵ چندان دلچسب نبوده و نمی‌تواند احساسی مهیج را به بینندگان منتقل کند.

طراحی داخلی خودرو رنو تندر ال ۹۰

با ورود به کابین رنو ال ۹۰ شاهد سبک طراحی بسیار قدیمی و داشبوردی کاملا ساده خواهید بود که به هیچ وجه زیبا به نظر نخواهد رسید. طراحی داشبورد، کنسول میانی، غربیلک فرمان، پنل کیلومترشمار و رودری‌ها و سایر بخش‌ها نیز کاملا رنگ و بوی اقتصادی به خود گرفته و به هیچ وجه نمی‌توانند مورد پسند قرار بگیرند. سطح کیفی متریال به خدمت گرفته شده در نقاط مختلف کابین نیز چندان مطلوب نبوده و پلاستیک خشک نقاط مختلف داشبورد و رودری‌ها را به تسخیر خود درآورده است.
صندلی‌های این خودرو از لحاظ طراحی ارگونومیک آن چنان مناسب ساخته نشده‌اند و پس از نشستن نه چندان طولانی روی آنها احتمال بروز کوفتگی، کمر درد و خستگی در بدن سرنشینان وجود دارد. نکته مثبت کابین ال ۹۰ جادار بودن آن است که به خوبی می تواند ۴ تا ۵ سرنشین بزرگسال را با حداقل محدودیت به ویژه در ردیف عقب خود جای دهد. صندوق عقب وسیع ۵۱۰ لیتری این خودرو نیز یکی دیگر از نکات مثبت آن محسوب شده و به راحتی قادر به پاسخگویی نیازهای مسافرتی یک خانواده پنج نفره خواهد بود.
در یک جمع‌بندی باید عنوان داشت که کابین رنو ال ۹۰ به عنوان یک خودروی اقتصادی از لحاظ کیفی و طراحی حرف زیادی برای گفتن ندارد اما جادار بودن آن می‌تواند ویژگی کاربردی مطلوبی برای خانواده‌ها و مشتریان ایرانی باشد.

آپشن ها و امکانات ال نود

تندر۹۰ در پکیج‌ها و تیپ‌های مختلف به بازار ایران وارد شد اما نسخه فول آپشن این خودرو موسوم E2 از تجهیزات زیر سود می‌برد: سنسور پارک عقب، دزدگیر فابریک، توزیع نیروی ترمزEBD، ترمز ضد قفلABS، چراغ‌های مه شکن جلو و عقب، فرمان هیدرولیک با روکش چرم، سیستم صوتی با چهار اسپیکر، نمایشگر لمسی ۷ یا ۱۰ اینچی، مانیتور عقب، نویگیشن، دوربین عقب، USB، نمایشگر دنده عقب در آینه، دی وی دی پلیر با دسته گیم دو عدد، کیسه هوا راننده و سرنشین جلو، سیستم تهویه دستی، صندلی راننده و سرنشین ۶ حالت دستی، روکش صندلی پارچه‌ای یا چرمی، کفپوش کابین و صندوق، آینه جانبی با تنظیم برقی و گرمکن. لازم به ذکر است که بسیاری از تجهیزات یاد شده به صورت سفارشی در رنو تندر90 قابل دسترسی هستند.

مشخصات فنی رنو L90

رنو ال۹۰ به یک پیشرانه چهار سیلندر تنفس طبیعی ۱۶ سوپاپ به حجم ۱.۶ لیتر مجهز شده است. حداکثر توان این پیشرانه برابر با ۱۰۵ اسب بخار بوده و بیشینه گشتاور آن به رقم ۱۴۰ نیوتن متر می‌رسد. این میزان نیرو توسط یک گیربکس چهار سرعته اتوماتیک و یا ۵ سرعته دستی به سوی چرخ‌های جلو ارسال خواهد شد. شتاب صفر تا صد رنو ال ۹۰ در حدود ۱۰ تا ۱۱ ثانیه بوده و حداکثر سرعت آن ۱۷۵ کیلومتر بر ساعت خواهد بود. میانگین مصرف سوخت این خودرو نیز حدود ۷ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر برآورد می‌شود.

مزایای ماشین رنو تندر ال ۹۰

از جمله مهمترین مزیت‌های رنو ال ۹۰ می‌توان از عملکرد فنی مناسب پیشرانه، کیفیت بالاتر قطعات موتور و گیربکس نسبت به تولیدات داخل، دوام فنی مطلوب، بازار دست دوم بسیار مناسب، استهلاک و هزینه نگهداری پایین و استفاده از گیربکس جی اچ کیو در مدل های ۹۶ به بعد نام برد.

وضعیت فروش ال ۹۰ در بازار ایران

خودروی ال ۹۰ به عنوان یک خودروی اقتصادی وارد بازار ایران شد و به دلیل آن که از لحاظ کیفی و فنی نسبت به محصولات مشابه تولید داخل یک سر و گردن بالاتر قرار گرفت، توانست نظر مثبت بسیاری از مشتریان داخلی را به سوی خود جلب کرده و به عنوان یک محصول پرفروش در دسترس مشتریان ایرانی قرار گیرد. بنابراین به راحتی می‌توان عنوان داشت که وضعیت خرید و فروش رنو ال ۹۰ در ایران بسیار مطلوب بوده و معاملات آن با رونق بسیار بالا همچنان در حال پیگیری و انجام است.

پارس تندر

پارس تندر در واقع نسخه فیس لیفت تندر ۹۰ است که طی سال ۱۳۹۱ از سوی شرکت پارس خودرو به مشتریان ایرانی ارایه شده است. این محصول از لحاظ فنی تفاوتی با تندر ۹۰ ندارد اما تغییراتی در سپرها و چراغ‌های عقب، و درب صندوق آن نسبت به ال ۹۰ صورت پذیرفته و با قیمتی بالاتر به دست مشتریان رسیده است.

تندر پلاس

تندر پلاس نیز نسخه فیس لیفت ال ۹۰ است که تغییرات جزیی در ظاهر آن صورت گرفته و توسط شرکت ایران خودرو به بازار عرضه شده است. چراغ‌ها، جلوپنجره، درب صندوق و برخی بخش‌های جزیی دیگر این خودرو دستخوش تغییر شده‌اند.

نکاتی مهم برای شناخت بهتر رنو تندر L90

خودرو رنو ال 90 از لحاظ مصرف سوخت خودرویی به صرفه به شمار می‌آید چراکه مصرف سوخت شهری، جاده ای و ترکیبی آن به ترتیب برابر است با 1/11، 6/6 و 3/8 لیتر در هر 100 کیلومتر که نسبت به مصرف سوخت خودرو‌های هم رده بسیار به صرفه تر می‌باشد همچنین حجم باک بنزین این خودرو 50 لیتر می‌باشد. خودرو تندر 90 یا رنو ال 90 نهایت سرعتش در ساعت برابر است با 175 کیلومتر و این قابلیت را دارد که در عرض 7/11 ثانیه سرعت خود را از 0 به 100 کیلومتر در ساعت برساند. مهم ترین هدف از ساخت خودرو رنو ال نود جادار و حجیم بودن آن است که در این زمینه موفق هم بوده گفتنی است که صندوق عقب این ماشین از خودرو سمند نیز حجیم تر است و به همین دلیل است که مردم این خودرو را یک خودروی خانوادگی می‌دانند چرا که یک خانواده با خیالی آسوده می‌تواند تمام وسایل مورد نیازش را برای یک سفر با خود حمل کند.
خودرو رنو ال 90 دارای یک موتور بسیار قدرتمند با حجم 1598 سی سی می‌باشد که به دلیل بالا بودن دور موتور در دنده‌های مختلف باعث کشش بالای آن می‌شود این خودرو همراه با دنده عقبش 6 دنده ای می‌باشد. به دلیل این که باک بنزین در هنگام تصادف از عقب سوراخ نشود آن را در قسمت زیر خودرو با فاصله از کمک فنر‌های عقب قرار داده اند گفتنی است که مهندسان طراح خودرو رنو ال 90 قطعات این خودرو را طوری انتخاب کرده اند که در هنگام تصادف در هم جمع شوند به همین دلیل است که باک بنزین در قسمتی گذاشته شده که در هنگام جمع شدن خودرو باک آن سوراخ نشود.
همان طور که در ابتدای مطلب به آن اشاره شد ترمز خودرو رنو ال نود از جدید ترین مدل ABS می‌باشد چرا که با وجود محکم بودن بدنه این خودرو لنت‌ها نیز باید بسیار قوی باشند تا در زمانی که خودرو با عابر پیاده برخورد کند بتواند خود را کنترل کند. از مزیت‌های مهم این خودرو مجهز بودن آن به سیستم ضد سرقت یا ایموبلایزر است که وجود چنین سیستمی در خودرو رنو ال 90 باعث شده که کار دزدان بسیار سخت شود و آمار سرقت این ماشین نسبت به رقبایش پایین بیاید.
همیشه درصدی از بنزین‌های مصرفی ایران نامرغوب است و همین مسئله باعث آن می‌شود که قطعات و لوازم جانبی مختلفی از خودرو آسیب ببیند بنابراین برای خودرو رنو ال 90 باید هر 7000 تا 1000 کیلومتر فیلتر بنزین آن تعویض گردد تا منجر به تحمیل خسارت نگردد. زمانی که چراغ هشدار بنزین خودرو تندر 90 یا رنو ال نود روشن می‌شود به این معناست که هنوز 5 لیتر در باک بنزین باقی مانده است و شما مجاز هستید 40 لیتر بنزین به آن بزنید چرا که اگر بیشتر از 45 لیتر در باک بنزین ریخته شود به دلیل پر بودن ظرفیت آن موجب ایجاد خسارت به دیگر قطعات خودرو رنو ال 90 می‌شود و همچنین ممکن است به قطعه حباب گیر هم صدمه وارد کند. سرنشینان خودرو رنو ال 90 خیالشان از بابت ایمنی این خودرو راحت تر است زیرا موسسه اروپایی ENCAP 3 ستاره ایمنی را به این خودرو داده است و باعث شده سرنشینان با اطمینان بیشتری سوار این ماشین شوند.

راهنمای خرید رنو تندر ۹۰ و مقایسه انواع تیپ‌های آن

کدام مدل تندر ۹۰ را بخریم؟ اگر شما هم با این پرسش مواجه هستید، باید بگوییم که در این راهنمای خرید خودرو قصد داریم انواع تندر ۹۰ را با یکدیگر مقایسه کنیم و به بررسی تفاوت تیپ‌های مختلف آن بپردازیم. در واقع، قصد ما این است که بهترین مدل ال ۹۰ را بر اساس بودجه و نیاز خریدار معرفی کنیم.
بخش اعظمی از محصولات نسبتاً ارزان و اقتصادی قابل خرید و فروش در بازار خودروی ایران را تولیداتی تشکیل می‌دهند که نسخهٔ داخلی و ویرایش شده یک ماشین خارجی قدیمی هستند. از موفقیت‌های پژو ۴۰۵ در قدیم بگیرید که به ساخت چندین مدل ایرانی شبیه به‌هم رسید تا خودرویی به نام لوگان یا همان ال ۹۰ که باز هم برای یک کمپانی فرانسوی است.
داستان شکل‌گیری تندر ۹۰ به طراحی شاخه‌ای از برند رنو در کشور رومانی برمی‌گردد. گروه خودروسازی داچیا در این کشور محصولی اقتصادی با اسم تجاری لوگان طراحی کرد تا خریدارانی که بودجه زیادی برای تهیه یک ماشین نداشتند را هدف بگیرد. این پروژه بعد از چند سال انتظار که توسط این گروه به تولید نرسید در اختیار تیم اصلی رنو قرار گرفت و ساخت و تولید آن شروع شد. نتیجه بسیار موفقیت‌آمیز بود و لوگان به فروش و صادرات بسیار خوبی رسید.

مقایسه انواع تندر ۹۰ و تفاوت تیپ‌های مختلف آن

کمی بعد مدل لوگان ۹۰ (که در ایران به تندر ۹۰ یا همان ال ۹۰ شناخته شد) با آرم رنو و ابتدا توسط گروه پارس خودرو به کشور وارد شد و به‌دلیل کیفیت بالاترش نسبت به محصولات هم‌رده و قیمت مناسبش در آن دوره، انتخاب اول بسیاری از خریداران کم‌بودجه شد.
با توجه به موفقیت خوب این روند، ایران خودرو به گوی رقابت وارد شد و طی قراردادی، مدل داخلی تندر ۹۰ را ساخت و به بازار عرضه کرد. چند سال بعد نیز سایپا به این بازی آمد و خودرویی شبیه به آن و با نام پارس تندر عرضه کرد.
حال در مطلب پیش‌رو قصد داریم به بررسی انواع تندر ۹۰ و البته تفاوت تندر ۹۰ و پارس تندر و تندر ۹۰ پلاس بپردازیم و ببینیم که این خودروها چه تفاوتی با یکدیگر دارند.

۱ – تندر ۹۰ تیپ E0 و E1

اولین سری‌ از انواع تندر ۹۰ ساخت ایران خودرو بر اساس همان کدگذاری ال ۹۰ یعنی با حرف E انجام شد. E0 ،E1 و E2 نسخه‌های مختلف این مدل را تشکیل می‌دادند و بین آن‌ها در طراحی بدنه و چهره و همچنین مشخصات فنی، قسمت موتور و گیربکس هیچ تفاوتی وجود نداشت.
گروه سازندهٔ ایرانی ابتدا بر روی این ماشین یک موتور ۱۶۰۰ سی‌سی ۴ سیلندر با جعبه‌‌دندهٔ ضعیف ۵ حالته دستی JH3 گذاشت که راندمان پایین این موتور و گیربکس نقطه آغازی بر همان انتقادهایی بوده که به تفاوت و ضعف تندر ۹۰ ساخت داخل نسبت به ال ۹۰ مربوط می‌شود. این گیربکس ضعیف کلاچ سیمی داشت و بعد از مدتی استفاده، ماشین دچار روغن‌ریزی می‌شد. ضمن اینکه فرمان‌پذیری و هندلینگ آن نیز به خوبی ال ۹۰ نبود.
از طرف دیگر کیفیت ساخت بدنه و مواد به‌کاررفته در اتاقک نیز از نسخه‌های پارس خودرو پایین‌تر بود و ایران خودرو تنها با دستکاری در چند امکان و آپشن در هر سه نسخه خواسته بود با ایجاد تفاوت قیمت بین انواع تندر ۹۰، گروه‌های بیشتری از خریداران را به سوی خود بکشاند.
در مقایسه انواع تندر ۹۰ با یکدگیر باید گفت که مدل E0 فاقد موارد پایه‌ای و ساده مثل فرمان هیدرولیک، کولر و کیسه هوا بود و در همان ابتدای کار همهٔ خریداران را ناامید کرد. ساخت این نسخه تنها حدود ۳ سال طول کشید و تا قبل از سال ۱۳۹۰ تولید آن به پایان رسید.
تیپ E1 از این چند مورد عنوان شده بهره می‌برد، اما فاقد بالابرهای برقی شیشه در عقب، ریموت کنترل، پخش‌کننده سی‌دی و پشت‌‌سری‌های صندلی بود. این نسخه هم به دلیل عدم تقاضای کافی و شکست در فروش عمده، خیلی زود و حدود ۲ سال بعد از برادر خود به نقطهٔ آخر در تولید رسید.
همین موضوع باعث شد که ایران خودرو به فکر اضافه کردن مدلی جدید به سبد انواع تندر ۹۰ باشد. اینجا بود که تندر ۹۰ E2 وارد میدان شد.

۲ – تندر ۹۰ تیپ E2

گزینه بعدی در معرفی بهترین مدل ال ۹۰ تیپ E2 است. تیپ E2 که همچنان تولید می‌شود و در بازار صفر و کارکرده‌ها حضوری فعال دارد، شبیه‌ترین نسخه به ال ۹۰ نسخه اصل بود؛ هر چند که همچنان از کیفیت ساخت پایین‌تر رنج می‌برد. به این تیپ امکاناتی مثل مه‌شکن جلو، آینه‌های برقی، چراغ داخل کابین، شیشه‌های عقب برقی، جلو پنجره نقره‌ای رنگ، ریموت، چراغ نقشه‌خوان، تنظیم ارتفاع صندلی راننده، نمایشگر مشخصات سفر و سوخت، پشت‌سری‌های صندلی قابل تنظیم و رینگ‌های آلومینیومی اضافه شده بودند.
مشتریان این نسخه بیشتر بودند، اما تندر ۹۰ همچنان نقدهای منفی بسیاری در کیفیت رانندگی و فرمان‌پذیری داشت. تا اینکه در میانهٔ راه و از حدود سال ۱۳۹۶ گیربکسی جدید با تکنولوژی JHQ روی آن قرار گرفت. این قطعه همان جعبه‌دنده‌ای است که ابتدا بر روی رنو ساندرو و بعد بر روی تندر ۹۰ پلاس دنده‌ای قرار گرفت و به‌دلیل عملکرد خوب و با کیفیت از اواخر سال مذکور به تیپ E2 تندر ۹۰ هم اضافه شد. همین جعبه‌دنده به یکی از تفاوت‌های مهم تندر ۹۰ E2 با سایر مدل‌ها تبدیل شد.
در این جعبه‌دنده جدید دیگر خبری از کلاچ سیمی نبود و نوع هیدرولیکی جای آن را گرفت. مشکل روغن‌ریزی حل شد و با عایق‌بندی بسیار بهتر و تکنولوژی پیشرفته‌تر، حالا کار شتاب‌گیری و تعویض دنده بسیار راحت‌تر انجام می‌شد. کیفیت رانندگی با این تغییر بالاتر رفت، عمر مفید قطعات این بخش بیشتر شد و البته مصرف روغن ماشین نیز حدود یک لیتر کمتر شد.
بعد از این تغییرات بود که تندر ۹۰ E2 ساخت ایران خودرو شکل و کیفیتی نزدیک به ال ۹۰ های روزهای اول ورود این ماشین به کشور پیدا کرده است.

فرق رنو ال ۹۰ E0 ،E1 و E2 چیست؟

برای بیان تفاوت ال ۹۰ E0 و E1 و E2 باید گفت که مدل E0 فاقد موارد پایه‌ای و ساده مثل فرمان هیدرولیک، کولر و کیسه هوا است. تیپ E1 از این چند مورد عنوان شده بهره می‌برد، اما فاقد بالابرهای برقی شیشه در عقب، ریموت کنترل، پخش‌کننده سی‌دی و پشت‌‌سری‌های صندلی بود.
به ال ۹۰ تیپ E2 هم امکاناتی مثل مه‌شکن جلو، آینه‌های برقی، چراغ داخل کابین، شیشه‌های عقب برقی، جلو پنجره نقره‌ای رنگ، ریموت، چراغ نقشه‌خوان، تنظیم ارتفاع صندلی راننده، نمایشگر مشخصات سفر و سوخت، پشت‌سری‌های صندلی قابل تنظیم و رینگ‌های آلومینیومی اضافه شده بودند.

۳ – تندر ۹۰ پلاس دنده‌ای و اتوماتیک

در مقایسه انواع تندر ۹۰ باید به خودروی تندر ۹۰ پلاس نیز اشاره کرد. از سال ۱۳۹۶ گروه ایرانی سازنده، مدلی بازطراحی شده را به اسم تندر ۹۰ پلاس معرفی کرد.
چهرهٔ ماشین هرچند نه خیلی زیاد، اما دچار تغییر شده بود و بعدها مشخص شد این طراحی همان نسخهٔ فیس‌لیفت لوگان بوده که گروه داچیا آن را در سال ۲۰۰۹ معرفی کرده است.
چراغ‌ها و کاسه‌شان بزرگتر و کشیده‌تر شده، جلوپنجرهٔ دو قسمتی قدیمی حالا یک الگوی شیاری یک تکه دارد و با آرم رنو و نواری نقره‌ای رنگ در سطر بالایی خودنمایی می‌کند. همچنین، رنگ سپر پشت و جلو دیگر مشکی نیست و با بدنه ماشین همرنگ شده است.
همچنین، از تفاوت تندر ۹۰ پلاس با نسخه معمولی باید گفت که بر روی بدنه و درب‌های نسخه پلاس زه مشکی رنگ مثل سپر با درب‌ها یک رنگ شده و فرم آینه‌ها تغییر کرده است. چراغ‌های پشت نیز با انحنایی بیشتر طراحی شده‌اند و دیگر خبری از آن گوشه‌ها و زوایای تیز در نورافکن‌های تندر ۹۰ نیست.
به‌طور کلی تغییرات و بهبود طراحی این محصول طوری بود که عبارت و عنوان فیس‌لیفت برای تندر ۹۰ پلاس تعریف منطقی بدهد. ضمن اینکه در اتاقک نیز به‌جای رنگ تیره و یکرنگ، از یک تریم و طیف دو رنگ استفاده شده و این حرکت به‌طور محسوسی از تکراری شدن و خسته‌کنندگی کابین می‌کاهد.
با این حال، همان اشکالات و ایرادهایی که همیشه به تندر ۹۰ وارد می‌شد در این نسل هم ادامه دارد؛ تندر ۹۰ پلاس هم مانند سایر انواع تندر ۹۰ یک ماشین کم‌آپشن است که در مقایسه با نسل‌های قبل تنها مواردی اضافه‌تر مثل فرمان قابل تنظیم، ۶ حالته شدن صندلی راننده در جایگیری، آینه‌های برقی با گرمکن و ترمز ضد قفل در آن دیده می‌شوند.
دیگر تفاوت تندر ۹۰ پلاس با نسخه معمولی این است که تیپ دنده‌ای تندر ۹۰ پلاس در مشخصات فنی مثل E2 است و بدون هیچ تفاوتی در کارکرد، شتاب اولیه‌ای در حدود ۱۰.۵ ثانیه و ماکزیمم سرعت ۱۷۵ کیلومتر در ساعت می‌دهد. مصرف سوخت این نسخه بطور ترکیبی تقریبا ۷ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است. اما در تیپ اتوماتیک تندر ۹۰ پلاس، یک جعبه‌دنده ۴ حالته اتومات قرار گرفته که متاسفانه شتاب اولیه ماشین را تا عددی نزدیک به ۱۱ و نیم ثانیه پایین می‌آورد و مصرف سوخت آن به حدود ۸.۵ نیم لیتر بنزین افزایش پیدا می‌کند.
این تیپ به‌لحاظ امکانات با نوع دنده‌ای هیچ تفاوتی ندارد و راندمان پایین‌تر در رانندگی و همچنین نبود تفاوت تیپ‌های تندر ۹۰ در نسخه پلاس موجب عدم استقبال کافی از نسخه اتوماتیک توسط خریداران شده است.

تفاوت تندر ۹۰ با پارس تندر در چیست؟

در پاسخ به این سوال اینکه فرق تندر ۹۰ با پارس تندر چیست باید گفت که به‌جز محصولات ایران خودرو در این مدل از رنو که با وجود تمام تغییرات در این سال‌ها به چهره اصلی ال ۹۰ وفادار مانده و تنها از لحاظ کیفیت و آپشن‌ها مورد نقد منفی قرار گرفته، در سال ۱۳۹۱ نسخه‌ای با تغییرات ظاهری زیاد و ایرانی شده ال ۹۰ و تماماً ساخت داخل با اسم پارس تندر توسط گروه سایپا معرفی شد.
نمای پشتی در مقایسه با تندر ۹۰ به‌ویژه در چراغ‌ها و سپر دچار تغییراتی شده و چراغ‌های عقب دو تکه شده‌اند. مه‌شکن عقب به مرکز آمده و جای پلاک به روی درب جدید صندوق عقب رفته است. نمای جلویی آن نیز ترکیبی از تندر ۹۰ و تندر ۹۰ پلاس است.
اگر به دنبال تفاوت تندر ۹۰ با پارس تندر از لحاظ مشخصات فنی هستید باید بگوییم که در مشخصات فنی تندر ۹۰ تیپ E2 با این ماشین هیچ تفاوتی نیست و حتی جعبه‌دندهٔ خودرو همان JHQ بوده و تمامی اعداد در راندمان این خودرو مثل تولید مشابه همکارش است. در بخش امکانات و تجهیزات رفاهی نیز هیچ فرقی بین پارس تندر و تندر ۹۰ وجود ندارد و قیمت پارس تندر با تندر۹۰ E2 نزدیک به هم است.

آخر کدام یک از انواع تندر ۹۰ را بخریم؟ بهترین مدل ال نود کدام است؟

ابتدای ورود ال ۹۰ به داخل کشور اگر از کم آپشن بودن و طراحی خشک و بدون انعطاف آن گذر می‌کردید با آن قیمت مناسب به یک ماشین مستحکم و خوش‌ساخت می‌رسیدید؛ اما امروز و با توجه به بررسی انواع تندر ۹۰ ساخته شده توسط گروه‌های ایرانی و البته بالا رفتن بیش از حد قیمتش در مقایسه با دیگر خودروهای داخلی، تندر ۹۰ دیگر مثل ال ۹۰ انتخاب اول خیلی از متقاضیان ماشین‌های اقتصادی نیست.
بسیاری معتقدند این تندر ۹۰ و پارس تندرهای ساخت داخل به سطح کیفی نمونه‌های اولیهٔ پارس خودرو نمی‌رسد و این افزایش قیمت نیز خرید آن را بدتر از قبل غیر قابل توجیه می‌کند. در هر صورت، اگر مشتاق به خرید انواع تندر ۹۰ هستید، در حال حاضر بین نسخه معمولی تیپ E2 و تندر ۹۰ می‌توانید انتخاب کنید.

با معایب خودرو تندر 90 آشنا شوید

طراحی نامناسب ماشین های تندر 90

یکی از بارزترین معایب تندر 90 طراحی ظاهری ساده و زمخت آن است. تندر ۹۰ که یک خودروی اقتصادی و ارزان‌قیمت اروپایی محسوب می‌شود، نسبت به سایر محصولات شرکت‌های اروپایی از طراحی مناسبی در بدنه و قسمت‌های داخلی خودرو برخوردار نیست. تندر 90 یا داچیا لوگان با طراحی بسیار ساده و خط‌کشی شده حرف زیادی برای گفتن ندارد و در طراحی این خودرو خبری از خم‌ها و همچنین ظرافت‌های طراحی اروپایی وجود ندارد.
در نمای جلو و عقبی خودرو با چراغ‌های بزرگ و ساده ‌روبه‌رو هستید که البته از کارکرد نسبتاً مناسبی برخوردار هستند. طراحی داخلی خودروی تندر ۹۰ نیز از سادگی‌های بسیار زیادی دارد، به‌طوری‌که داشبورد خودرو هیچ‌گونه جذابیتی برای راننده و سرنشینان نخواهد داشت. به جرأت می‌توان گفت که در طراحی خودروی تندر ۹۰ از ویژگی‌های اقتصادی بسیار زیادی استفاده ‌شده‌است و تجهیزات ساده و کم در خودرو تعبیه‌ شده‌اند، اما در بازار کشورمان، برای خودرویی در این رنج قیمتی طراحی نامناسب و ساده یک ضعف بزرگ به حساب می‌آید.
برای مثال شرکت داچیا سعی کرده است با جانمایی دکمه‌های شیشه‌بالابر در قسمت میانی خودرو از تکرار آن‌ها بر روی دسته‌های درب خودداری کند. در یک‌کلام می‌توان گفت طراحی خودروی تندر ۹۰ به‌طوری انجام‌شده است که قابلیت ایجاد جذابیت برای انتخاب این خودرو را از خریداران گرفته است.

معایب فنی تندر نود

اگرچه تندر 90 خودرویی است که در صورت مراقبت و انجام به‌موقع سرویس‌های دوره‌ای، چندین سال بدون آزار و مراجعه به تعمیرگاه به شما سرویس خواهد داد، اما باید گفت برخی از موارد فنی این خودرو دارای مشکلاتی هستند که ممکن است شما را به‌شدت گرفتار کند.
بزرگ‌ترین ایراد فنی تندر 90 را می‌توان در قسمت پلوس و مربوط به گردگیر پلوس دانست. گردگیر پلوس در تندر ۹۰ به‌طوری طراحی ‌شده است که امکان دارد براثر استهلاک یا برخورد سنگ و اجسام دیگر دچار پارگی شده و واسکازین گیربکس تخلیه‌ و به گیربکس آسیب‌های جدی وارد شود. این نکته یکی از مسائلی است که بسیاری از دارندگان تندر نودهای مجهز به گیربکس JH3 با آن آشنا نبوده و خطر جدی آن‌ها را تهدید می‌کند.
در مقایسه گردگیر پلوس تندر نود با خودروهای پژو می‌توان گفت که خودروهای پژو دارای بست‌ها و لایه دومی برای نگهداری واسکازین در صورت پاره شدن گردگیر پلوس بوده و احتمال پیش‌آمدن چنین مشکلی در خودروهای پژو بسیار کمتر خواهد بود.
در صورت خرابی گیربکس یا بسیاری از قطعات دیگر داخل محفظه کاپوت، به دلیل شرایط طراحی فنی قطعات و تجهیزات داخل کاپوت امکان باز کردن یک قطعه در بسیاری از موارد به‌تنهایی وجود ندارد. برای مثال برای باز کردن گیربکس، تعمیرات یا تعویض دیسک و صفحه‌کلاچ، قسمت‌های مربوط به‌فرمان و ‌همچنین باتری و ECU خودرو باز می‌شود که این مسئله نیز یکی از مشکلات بزرگ خودروی تندر ۹۰ در قسمت طراحی فنی قلمداد خواهد شد.
سیستم مرتبط با تسمه تایم این خودرو یکی از حساسیت‌های فنی موجود در موتور خودروی تندر ۹۰ است که بایستی در رانندگی و به‌خصوص برای دنده‌معکوس‌های ناگهانی بسیار به آن توجه و دقت داشته باشید. همچنین دقت داشته باشید که خودروی تندر ۹۰ نسبت به تعویض روغن و مدت‌زمان تعویض روغن بسیار حساس بوده و درصورتی‌که در مورد تعویض روغن به‌موقع خودروی تندر ۹۰ کم‌اهمیت باشید، ممکن است پس از مدت‌زمانی مجبور به تعویض قسمت استکانی سوپاپ‌های خودرو که وظیفه‌ تنظیم سوپاپ‌ها با استفاده از فشار روغن را بر عهده‌ دارند شوید.

تجربه‌ی رانندگی با ماشین تندر ٩٠

یکی دیگر از معایب تندر 90 که برای برخی از رانندگان تا حدودی آزار دهنده، تجربه رانندگی با این سدان است. در بررسی تجربه سواری تندر ۹۰ باید گفت که کم بودن آپشن‌ها و امکانات رفاهی داخل خودرو مانند عدم وجود سیستم صوتی و تصویری مناسب یکی از معایب بزرگی است که تجربه‌ سواری در تندر ۹۰ را تحت تأثیر قرار می‌دهد. همچنین درصورتی‌که به‌عنوان سرنشین ردیف عقب در مسیرهای طولانی در تندر ۹۰ حضور داشته باشید، به راحت نبودن نشیمن صندلی‌های عقب اذعان خواهید داشت. اگرچه در خودروی تندر نود فضای کافی برای راننده و دیگر سرنشینان برای مسافرت‌های طولانی وجود دارد، اما راحت نبودن صندلی‌ها به‌خصوص در قسمت عقب می‌تواند مشکل‌ساز باشد.
در مورد تجربه رانندگی نیز می‌توان گفت که خودروی تندر ۹۰ به دلیل طراحی بدنه و همچنین فاصله محوری کم، در مانورهای ناگهانی خودرو فعالیت‌های عرضی بیش از حد انتظار از خود نشان می‌دهد. چنین مواردی در سرعت‌های بالا می‌تواند حادثه‌آفرین باشد. همچنین به علت صرفه‌جویی‌های صورت گرفته، سیستم‌های ترمز چرخ‌های عقب نیز دیسکی نبوده که تا حدود زیادی از قدرت ترمز این خودرو کاسته است.
در قسمت تجربه رانندگی خودروی تندر ۹۰ می‌توان گفت فقط درصورتی‌که شما از خودروی خود انتظارات بسیار کمی را داشته باشید این خودرو می‌تواند یکی از گزینه‌های مناسب شما باشد.

آپشن‌ها و امکانات رفاهی کم

یکی از بزرگترین معایب تندر 90 آپشن‌های رفاهی بسیار کم آن است. در خودروی تندر ۹۰ از آپشن‌ها و امکانات رفاهی بسیار کمی استفاده ‌شده‌است، به‌طوری‌که می‌توان این خودرو را یکی از خودروهای سطح پایین بازارهای جهانی با رویکرد اقتصادی و ارزان‌قیمت تلقی کرد.
درصورتی‌که به داخل کابین خودروی تندر نود نگاهی بیندازید، متوجه می‌شوید که امکانات زیادی در دسترس شما قرار نخواهد گرفت؛ برای مثال می‌توان گفت این خودرو که در لیست امکاناتش کیسه‌های هوا را به دوش می‌کشد تنها دارای دو کیسه هوا آن‌هم برای سرنشینان جلوی خودرو است.
این در حالی است که خودروهای معمول و میان رده بازارهای خارجی از تعداد ۶ تا ۱۰ کیسه هوا با تکنولوژی اس آر اس استفاده می‌کنند. تعداد دو کیسه هوا نیز در صورتی به شما تعلق می‌گیرد که فول‌ترین تیپ این خودرو یعنی مدل تندر ۹۰ E2 LP را خریداری کرده باشید. البته خیلی نگران نباشید تجربه ثابت کرده است که همین دو کیسه هوا در تندر ۹۰ نیز در مواقع بحران و بروز تصادفات باز نخواهند شد.
در خودروی تندر ۹۰ سیستم صوتی و تصویری مناسبی وجود ندارد و تنها می‌توانید از یک سیستم رادیوپخش استفاده کنید. از سیستم مانیتور و دوربین عقب برای دنده‌عقب نیز در خودروی تندر ٩٠ بهره‌مند نخواهید شد. حتی در خودروی تندر ۹۰ سیستم چشم سوم برای کمک به راننده درحرکت با دنده‌عقب نیز وجود ندارد.
صندلی‌های خودروی تندر ۹۰ کاملاً دستی بوده و سیستم حرکت برقی در آن‌ها موجود نیست. مدل‌های پیش از سال ۹۰ و ۹۱ خودرو به یک پیچ برای تنظیم گودی کمر در صندلی راننده مجهز بودند که در مدل‌های بعدی نیز این پیچ حذف شد.
مکان قرارگیری دکمه‌های شیشه‌بالابر خودرو به‌خصوص برای سرنشینان ردیف عقب بسیار نامناسب بوده و در صورت حضور نفر پنجم در میانه صندلی عقب امکان برخورد پا با این دکمه‌ها بسیار زیاد است. همچنین دستگیره‌های باز و بسته کردن درهای خودروی تندر ۹۰ بسیار نامناسب طراحی شده‌است.

کلام آخر

خلاصه کلام این که با بررسی مسائلی که در بالا نیز به آن‌ها اشاره شد، همچنین حضور خودروهای دیگر در بازار با امکانات بسیار بیشتر و طراحی‌های به‌روزتر و علاوه بر این افزایش قیمت خودروی تندر 90، به جرأت میتوان گفت که در این رنج قیمتی دیگر خودروی تندر 90 را نمی‌توان یک خودروی مناسب و مقرون به صرفه جهت قرارگیری در گزینه‌های خرید خودرو دانست.